“Wat gebeurt er met de hond?”
Dat is een zin die steeds terugkomt in de nieuwe dramedy De Vriend, die die vraag op verschillende manieren stelt en speelt met onze eigen ervaringen bij het kijken naar films die zich richten op de beste vriend van de mens, waarbij het leven van de hond — of sterven — voorop staat. En inderdaad (deels) de titelster van deze film is een majestueuze en enorme Duitse dog genaamd Apollo (Bing), maar “The Friend” is ook een vrouw genaamd Iris (Naomi Watts), een professor en schrijfster uit New York City die de beste vriendin was van Walter (Bill Murray), een gevierd auteur en rokkenjager, drie keer getrouwd naast andere relaties, maar toegewijd aan de 5-jarige Apollo en vice versa. Dat is totdat het ondenkbare gebeurt en Walter onverwachts sterft, een zelfmoord die zijn kring in een neerwaartse spiraal brengt en Apollo in eindeloos verdriet en onbegrip van wat er met zijn meester is gebeurd.
Dat is het uitgangspunt voor dit ontroerende, grappige, humane en onvergetelijke verhaal, een bewerking van Sigrid Nunez’s met de National Book Club bekroonde roman door de schrijvers/regisseurs Scott McGehee en David Siegel. Het is een onweerstaanbare ervaring die iedereen die ooit van een huisdier heeft gehouden, moet meemaken.
Het begint allemaal met een etentje waar we Walter en zijn groep vrouwen, geliefden en oude vriendin Iris ontmoeten terwijl ze met elkaar praten in een van die typische New Yorkse brownstones, een groep intelligentsia op een ogenschijnlijk normale bijeenkomst. Maar schokkend genoeg wordt het op de voet gevolgd door dezelfde groep en anderen op de begrafenis van Walter, van wie we vernemen dat hij zelfmoord heeft gepleegd en zijn groep geliefden en bewonderaars achterlaat die zich afvragen waarom hij hen zo heeft achtergelaten, en een trouwe rouwende hond die zich hetzelfde afvraagt.
Walters huidige vrouw, Barbara (Noma Dumezweni), is geen hondenliefhebber zoals haar man, en geeft Iris een briefje dat Walter heeft achtergelaten, waarin hij zegt dat zij de enige is die hij kan vertrouwen om Apollo mee te nemen, aangezien zij een echte hondenliefhebber is en een vriendin voor hem en zijn hond. Ze wijst Barbara erop dat ze eigenlijk een kat persoon en kan sowieso geen huisdieren hebben in haar 500 vierkante voet grote huurwoning waar ze al haar hele leven woont. Toch neemt ze Apollo tijdelijk met tegenzin in huis, op zoek naar een reddingsactie of iemand anders, maar tegelijkertijd vindt ze dat hun wederzijdse verdriet en vragen hen iets gemeen geven, ook al heeft hij nu haar bed volledig ingenomen. Ze slaapt op de grond.
Eerste vrouw Elaine (Carla Gugino), tweede vrouw Tuesday (Constance Wu), dochter Val (Sarah Pidgeon) van wie de meesten niet eens wisten dat hij een vrouw had, buurvrouw Marjorie (Ann Dowd) en uitgever Jerry (Josh Pais) weven in en uit Iris’ situatie met Apollo en haar dreigende uitzetting als ze niet van hem afkomt. We leren veel over hun levens en het effect dat deze man op hen had, en vooral de unieke vriendschap die Iris met Walter had. Er is ook een langzame band met deze depressieve hond die, ondanks haar beste pogingen om verder te gaan vanaf dit moment, het bijna onmogelijk maakt om dat op een humane manier te doen. Maar nee, dit is absoluut geen hondenfilm, maar een film waarin dit dier, niet in staat om schattige trucjes uit te halen, zich net zo’n personage voelt als alle mensen hier. Het gaat ook heel erg over verdriet en alle vragen die worden gesteld wanneer een vriend zijn leven neemt, zinloos lijkt het wel. Hoe ga je om met wat er achterblijft?
En ja, Wat gebeurt er met de hond?
McGehee en Siegel (The Deep End, wat Maisie wist) hebben een wonderbaarlijk menselijke, typisch New Yorkse film gemaakt die je doet beseffen dat Hollywood dit soort dingen tegenwoordig nog maar zelden doet — dus als je hem ziet, weet je het en koester je het feit dat dit herkenbare mensen zijn met wie we ons kunnen identificeren. Dat geldt met name voor Iris, een gefrustreerde vrouw maar een goed mens die probeert het beste van deze situatie te maken, voor zowel haar En Apollo. Watts is in bijna alles consistent prima, maar hier heeft ze een van de beste rollen van haar carrière, ze gaat nooit over de top, maar is subtiel perfect in elk opzicht, terwijl ze ook met haar eigen verlies moet omgaan. Ze vertelt ook het verhaal en mijmert op een gegeven moment over andere hondenfilms zoals Oude Yeller waar de viervoetige ster sterft, en ze vraagt zich af waarom dat zo moet zijn. Ze heeft waarschijnlijk de beste mannelijke hoofdrolspeler waarmee ze ooit heeft gewerkt in Apollo, een opmerkelijke en oprechte prestatie die zich kan meten met de beste filmhondenvertolkingen aller tijden. Bing, een non-pro die opdook in een casting search, speelt hem, en zijn eigen sombere liefdesverdriet zal ook breken de jouwe. Grote shout-out naar trainer Bev Kingensmith. Geef deze hond een Oscar.
De bijrollen zijn uitstekend en natuurlijk heeft Murray helemaal gelijk, waardoor zijn paar scènes sprankelen. New York City heeft er ook nog nooit zo goed uitgezien, dus ook een shout-out naar cameraman Giles Nuttgens.
De film beleeft zijn wereldpremière op het Telluride Film Festival en zal ook te zien zijn op festivals in Toronto en New York. De film is op zoek naar distributie en hopelijk vindt hij er een die hem alle traktaties geeft die hij verdient. De Vriend is een juweeltje.
Producenten zijn McGehee, Siegel, Mike Spreter en Liza Chasin.
Titel: De Vriend
Festival: Telluride
Regisseur-scenaristen: Scott McGehee en David Siegel
Vorm: Naomi Watts, Bill Murray, Carla Gugino, Constance Wu, Noma Dumezweni, Sarah Pidgeon, Chloe Xhauflaire, Ann Dowd, Felix Solis, Tom McCarthy, Owen Teague, Josh Pais, Apollo
Verkoopagent: CAA
Speelduur: 2 uur 3 minuten
