1958 was een bijzonder jaar voor de Franse romanschrijfster Françoise Sagan, die niet één maar twee filmversies van haar werk die de Hollywood-behandeling kregen: Een zekere glimlach En Hallo verdriet. De laatste werd geregisseerd door Otto Preminger en kreeg gemengde recensies, ondanks een sterrencast met onder meer David Niven, Deborah Kerr en nieuwkomer Jean Seberg die haar debuut maakte in Premingers Sint Johanna het jaar daarvoor. Ze was boeiend, maar de Preminger-versie van Sagans coming-of-age-verhaal dat zich afspeelt aan de Franse Rivièra is tegenwoordig grotendeels vergeten. Beide studiofilms hadden de sfeer van een weelderige soap die zo populair was voor deze romantische drama’s in breedbeeldformaat uit die tijd. Nu hebben we een nieuwe versie.
Hoewel Hallo verdriet is sindsdien ook een paar keer gemaakt voor de Franse televisie, dit is de eerste grote internationale filmversie sinds Preminger’s, en het is een prachtig ogend, vrij zangerig verhaal over de ontwaking van een 18-jarig meisje dat daadwerkelijk een schandaal veroorzaakte toen Sagan, toen zelf 18, haar boek publiceerde. Ze kende het terrein en de emoties zeker om een coming-of-age-verhaal te leveren dat aansloeg en haar tot een sensatie maakte. In de wereld van vandaag lijkt dit allemaal misschien onbelangrijk, maar jonge kijkers vinden hier misschien wel iets om zich mee te identificeren, aangezien ons hoofdpersonage, Cecile (Lily McInerny), de laatste dagen van een zorgeloze Franse zomer doorbrengt met haar vader Raymond (Claes Bang) en zijn geliefde Elsa (Nailia Harzoune), die niet veel ouder is dan Cecile — misschien is dat de reden dat ze zo goed met haar overweg kan, ondanks het missen van haar overleden moeder.
Cecile brengt haar dagen door met haar vriendje Cyril (Aliocha Schneider) op het schelmenstrand, zoenen, zoenen, nog steeds een meisje, maar onmiskenbaar op het punt van volledige vrouw-zijn. Dit ideale leven duurt niet lang wanneer haar vader aankondigt dat de New Yorkse modeontwerpster Anne (Chloe Sevigny), een oude vriendin van hem en haar moeder, bij hen komt logeren. Het bezoek begint prima als Anne en Raymond oude tijden herbeleven, maar het wordt behoorlijk koud ondanks de door de zon verzengende omgeving wanneer Raymond romantisch voor Anne begint te vallen, iets dat de relatie met Elsa beëindigt en Cecile op manieren in de war brengt die gevaarlijk kunnen zijn, waaronder een impulsief onaangekondigd bezoek aan Cyrils slaapkamer op een nacht, waardoor hij wakker wordt voor een impulsieve seksuele ontmoeting. Ze keert ook terug naar Elsa en probeert partij te kiezen wanneer Anne tevergeefs haar goedkeuring probeert te winnen. Gebeurtenissen raken uit de hand.
Dit in de handen van debuterende regisseur en scenarioschrijver Durga Chew Bose uit Montreal voelt meer trouw aan Sagans roman en wordt een complexer verhaal over de aard van vrouwelijke relaties, de mysteries daarbinnen en hun kronkelige paden. De mannen hier zijn meer objecten dan volledig uitgewerkte personages, aangezien Cecile, Anne en Elsa hun levens op manieren met elkaar verweven zien raken die niemand van hen had kunnen voorspellen aan het einde van een idyllische zomer. Misschien was er een vrouw nodig om die aspecten van Sagans nog steeds geliefde roman bloot te leggen, en Bose slaagt erin om rechtstreeks tot het pijnlijke hart van Cecile te komen, net als McInerny die je misschien doet denken aan een jonge Audrey Hepburn. Ze doet het prima in het tonen van de tegenstrijdigheden van een jonge vrouw die in verschillende richtingen wordt verscheurd. Sevigny is hier een sterke aanwezigheid, maar ik voelde niet helemaal de aantrekkingskracht tussen haar en Raymond, het belangrijkste onderdeel dat zo belangrijk is om de verhaallijn te sturen, maar we moeten ermee doorgaan. Elsa van Harzoune is zo charmant dat je gewoon niet begrijpt waarom hij haar zomaar zou afdanken. Behalve dan het leeftijdsaspect, dat ironisch genoeg duidelijk in het voordeel van Anne is.
De verbluffende, zonnige cinematografie van Maximilian PIttner maakt Hallo verdriet‘s locatie (het werd opgenomen in Cassis) een vakantiebestemming, vooral als je ook de Villa waar ze zijn kunt huren. Lesley Barber’s lyrische score helpt ook bij de stemming.
Producenten zijn Lindsay Tapscott en Katie Bird Nolan. Het zoekt distributie.
Titel: Hallo verdriet
Festival: Toronto
Regisseur/scenario: Durga Kauw Bose
Vorm: Met o.a. Chloe Sevigny, Claes Bang, Lily McInerny, Nailia Harzoune, Aliocha Schneider en Nathalie Richard.
Speelduur: Eén uur en 50 minuten.
Verkoopmedewerker: UTA (binnenlands); Film Constellation (internationaal)
