EXCLUSIEF: Jacob Stefiuk uit Montreal maakte deel uit van de studenteninstroom van het Telluride Film Festival 2023, waar MaanlichtBarry Jenkins heeft 20 jaar geleden zijn vaardigheden als filmmaker aangescherpt, en die ervaring heeft zijn leven veranderd.
De stad Telluride ligt verscholen in een box canyon, omringd door torenhoge pittoreske pieken in de zuidwestelijke nek van Colorado. Er zijn parken, watervallen en rivierwandelingen.
Vorig jaar kon Stefiuk hier zijn hoofd leegmaken en het meest persoonlijke deel van zijn eerste film schrijven, een korte film van 22 minuten met de titel De open plek“Het was de eerste film waar geen school aan te pas kwam,” zegt Stefiuk, die filmproductie studeerde aan de Concordia Universiteit in Montreal.
Ik ontmoette Stefiuk en andere studenten vorig jaar op Telluride. Hij stuurde me onlangs een exemplaar van De open pleken het is een prachtig poëtisch werk dat hij maakte in de Gaspésie-regio van de St. Lawrence-rivier.
Er is een prelude waarin een personage de zin reciteert: “De mensen van wie we houden, de dingen waar we om geven, ze zijn nooit ver van ons vandaan.”
Het bleef bij me hangen en ik wilde weten onder welke omstandigheden hij het schreef.
Stefiuk herinnerde zich dat hij met die zin en andere speelde terwijl hij urenlang bij het meer in Telluride’s Town Park zat, dicht bij het Werner Herzog Theatre. Zijn grootmoeder was toen ziek en ze zat erg in zijn gedachten. “Ik heb uiteindelijk een aantal kleine poëtische monologen geschreven en dat soort dingen. En dat is een beetje uit die tijd voortgekomen.”
GERELATEERD: Breaking Baz: Pauletta & Denzel Washington & hun kinderen maken van ‘The Piano Lesson’ een familieaangelegenheid – Telluride Film Festival
Hij keerde vanuit Colorado terug naar Canada en voltooide zijn filmscenario over een vervreemde stiefzoon die op verzoek van zijn stiefvader naar huis terugkeert, wiens vrouw ziek is.
Stefiuk begon met het samenstellen van een kale crew die vaak dubbel werk deed. De meesten waren vrienden met wie hij op de universiteit had gestudeerd of die hij op andere sets had ontmoet. Er is een soort wederkerige afspraak om elkaar te helpen.
Tijdens zijn jaren op school had hij geld opzijgezet van baantjes als fietsen repareren — een passie. “Dus gedurende vier jaar op school had ik geld opzijgezet en had ik een klein nestje geld dat opzij was gezet.”
Jacob Stefiuk, tweede van rechts, met leden van de Telluride-instroom van 2023 (Baz Bamigboye /Deadline)
“Dus de productie was, zou ik zeggen, ongeveer zeven grand Canadian voor pre-productie en productie,” legt hij uit, eraan toevoegend dat “nog eens $ 2.000 voor post via een kunststichting in Montreal kwam. Dat was echt, echt, echt heel erg nuttig,” zegt hij met een grote glimlach.
RELAETD: Breaking Baz: Robbie Williams vraagt Amerikanen in het ‘Better Man’-publiek brutaal om het gebruik van een woord van vier letters te vergeven “dat voor sommigen een waarschuwing kan zijn” — Telluride Film Festival
De cast en crew werden allemaal betaald, vertelt hij me. Om financiële redenen was het een non-unionproductie, “maar ik betaalde ze elk $ 500 voor de opnames, wat niet veel is, maar ze deden het allemaal uit vriendschap omdat we op dat moment allemaal net waren afgestudeerd in het afgelopen jaar. Iedereen rouleert op elkaars sets, dus het voelt niet alsof er echt misbruik van iemand wordt gemaakt omdat iedereen een beetje voor elkaar werkt.”
Hij voegt toe: “Alle mensen die op mijn set zijn geweest, ik ben ook op hun sets geweest of ben bij dingen geweest waar zij bij betrokken zijn geweest. Het is echt een soort familie.”
Ingunn Omholt, de acteur die gecast is om de moederfiguur Elaine te spelen, komt oorspronkelijk uit Noorwegen en woonde een aantal jaar in Montreal voordat ze zich in Toronto vestigde. Ze reageerde nadat ze een castingoproep op Facebook had gezien.
Jacob ging met haar koffie drinken en ze werd meteen aangenomen.
GERELATEERD: Breaking Baz: Malcolm Washington roept geesten op van de familie van zijn moeder om hem te helpen bij de opnames van ‘The Piano Lesson’ — Telluride Film Festival
De productie werd uitgevoerd door Frédéric Lavallée, een acteur die bekend is in de kortefilmwereld van Quebec, om de rol van Aaron, het personage van zijn stiefzoon, te spelen.
De rol van John, de vaderfiguur, wordt gespeeld door Bob Eichenberger, die mij vreemd genoeg bekend voorkwam, hoewel Stefiuk mij verzekert dat Eichenberger nog nooit eerder heeft geacteerd.
Stefiuk en zijn DoP Calvin Liu waren wat buitenopnames aan het maken toen “deze gast naar ons toe kwam en zei: ‘Wat zijn jullie aan het doen?’ We legden uit wat we aan het doen waren en we begonnen te kletsen en uiteindelijk bleek hij gewoon een eigenzinnige man te zijn. Hij had zo’n geweldige persoonlijkheid en ik dacht bij mezelf: ‘Als ik geen acteur vind, ga ik deze gast de acteur laten zijn.'”
Drie weken later belde Stefiuk Eichenberger. “En ik zei: ‘Hé, ken je me nog?’”
Eichenberger, een milieuactivist, had nog nooit eerder geacteerd, maar zoals Stefiuk zegt: “Hij vertelt altijd geweldige verhalen, dus hij heeft een goede acteerhouding.”
De open plek haalde het niet voor de Telluride van dit jaar, maar hij wil hem graag op kortefilmfestivals in Noord-Amerika en Europa laten zien.
En hij denkt al na over zijn eerste speelfilm, een persoonlijk project gebaseerd op zijn overgrootvader die in de jaren dertig van de vorige eeuw vanuit Oekraïne naar Canada emigreerde, “vlak voor het tijdperk van Stalinistisch Rusland”, en zijn gezin achterliet om naar Alberta te komen. Daar werkte hij 20 jaar op een boerderij voordat hij naar British Columbia verhuisde om een gezin te stichten.
Een halve eeuw later keerde de overgrootvader terug naar zijn vaderland. “Dat was gek; wat was dat? Er is een hele verhaallijn die ik van mijn grootvader heb gehoord, en ik wil onderzoeken waarom veel van de Oekraïense cultuur niet is overgedragen, en dat komt omdat er een traumatische geschiedenis bij betrokken is.”
Hij heeft het over Oekraïense orthodoxe kerken die door immigranten zijn gebouwd “toen ze hierheen kwamen, brachten ze hun cultuur en traditie met zich mee.” Maar toen werden die kerken verlaten, “en ze staan daar eigenlijk gewoon inactief. En voor mij was dat een soort perfecte analogie. Maar toen ze hierheen kwamen, bouwden ze hun nieuwe leven op en toen, wat dan ook, na een bepaalde tijd, zijn ze het gewoon vergeten.”
Stefiuk is op zoek naar financiële steun van verschillende culturele organisaties in Canada, zodat hij het onderzoek en de preproductie voor het project kan financieren.
Het duurt nog lang, maar ik hoop dat Stefiuk de première krijgt in Telluride, net zoals Barry Jenkins zijn uiteindelijke Oscar-winnende film voor beste film kon lanceren. Maanlicht daar in 2016.
